09.08.2010

Уул шиг сайхан эрийн нулимсыг би анх харлаа
Ухаан богинотой алхалж гомдоосон удаа үгүйсэн
Будлиулж намайг зовоолгүй сэтгэлээ дэлгэ найз минь
Буруу зөрүү хоёроо ойлгохыг би хичээнэ

Чилэх зав чадалгүй салхи сөрөн алхахдаа
Чиний хайранд автчихаад сөгдөх чинээ санасангүй
Хүссэн чигээ зорин чөлөөтэй зоргоор аялахдаа
Хүний сэтгэлийг харгалзан саатдаг болохоо мэдсэнгүй

Өөрийнхөө л туулах амьдралын хар цагааныг голлуулан
Өрөөлд хамаагүй бүгдийг зүрхэн дотроо нуучихаад
Зам зөрсөн мөчдөө чиний нүдэнд умбаснаас
Заяа тавилан хоёр минь дураар сэлгүүцхээ больчих шиг...

Тэгэвч би зөвхөн энэ шийдвэрийг өөрчлөхгүй,
Тэнгэрт ойрхон дорныг зорихгүй байж чадахгүй,
Унаж босож хөлд орсон нутгийг минь хайрлаж чадахгүй бол
Уйлан хайлан гуйгаад ч намайг буцааж дөнгөхгүй

Муухай сайхан хоёул оршдог шар талаа би орхихгүй
Мунхаг цэцэн нь хослон байдаг монголоо огоорч зүрхлэхгүй
Үндэс мөчрөөсөө салсан цэцэг ганддаг биш билүү?
Үйлтэй амьдралын зам дээр би бүдэрхийг хүсэхгүй.

Düsseldorf © 1999

06.07.2010

Stufen von Hermann Hesse

Wie jede Blüte welkt und jede Jugend
Dem Alter weicht, blüht jede Lebensstufe,
Blüht jede Weisheit auch und jede Tugend
Zu ihrer Zeit und darf nicht ewig dauern.
Es muß das Herz bei jedem Lebensrufe
Bereit zum Abschied sein und Neubeginne,
Um sich in Tapferkeit und ohne Trauern
In andre, neue Bindungen zu geben.
Und jedem Anfang wohnt ein Zauber inne,
Der uns beschützt und der uns hilft, zu leben.
Wir sollen heiter Raum um Raum durchschreiten,
An keinem wie an einer Heimat hängen,
Der Weltgeist will nicht fesseln uns und engen,
Er will uns Stuf um Stufe heben, weiten.
Kaum sind wir heimisch einem Lebenskreise
Und traulich eingewohnt, so droht Erschlaffen,
Nur wer bereit zu Aufbruch ist und Reise,
Mag lähmender Gewöhnung sich entraffen.
Es wird vielleicht auch noch die Todesstunde
Uns neuen Räumen jung entgegen senden,
Des Lebens Ruf an uns wird niemals enden …
Wohlan denn, Herz, nimm Abschied und gesunde!

20.05.2010

Reiner Maria Rilke für Erika

zum Feste der Rühmung

Taube, die draussen blieb, ausser dem Taubenschlag,
wieder in Kreis und Haus, einig der Nacht dem Tag,
weiss sie die Heimlichkeit, wenn sich der Einbezug
fremdester Schrecken schmiegt in den gefühlten Flug.

Unter den Tauben, die allergeschonteste,
niemals gefährdeste, kennt nich die Zärtlichkeit;
wiedererholtes Herz ist das bewohnteste:
freier durch Widerruf freut sich die Fähigkeit.

Über dem Nirgendssein spannt sich das Überall!
Ach der geworfene, ach der gewagte Ball,
Füllt er die Hände nicht anders mit Wiederkehr:
rein um sein Heimgewicht ist er mehr.

Ragaz, 24. August 1926

23.04.2010

für Holger

Nicht meiner Natur ist
die Traurigkeit, die mich umschwingt
die meiner Sehnsucht Grenzen legend
tief in Seele still verharrt
Du bist nicht meins, ich bin nicht Deins
uns're Ziele streng verfolgend
würd wo sitzen am End des Lebens
Vernunft der Jugend starr bereuend?
Was will ich denn
wieso traf Dich?

14.11.2000 Köln

05.03.2010

Kantsche Werke bei Wikipedia